تعیین اثربخشی پروتکل درمانی آزیترومایسین و پردنیزولون در بیماران آسمی مقاوم به درمان

مقدمه. شیوع آسم مقاوم فعال در ایران حدود 8/2٪-8/3٪ است. درمان‌های مختلفی جهت کنترل آسم وجود دارد، که هدف از آن، دستیابی به یک وضعیت فاقد علایم بیماری و بهبود و تقویت کارکرد ریوی با کمترین مقدار مصرف دارو می‌باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان بهبودی کلینیکی، یافته‌های عملکرد ریوی بیماران مبتلا به آسم مقاوم قبل و بعد از درمان می‌باشد. مواد و روش‌ها. طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی به بررسی 30 بیمار مبتلا به آسم مقاوم که طی شش ماه، سالهای 85 و 86 به کلینیک ریه بیمارستان بقیه‌الله‌الاعظم (عج) مراجعه‌نموده‌اند، با استفاده از شرح‌حال، معاینه فیزیکی، تکمیل پرسشنامه و اسپیرومتری پرداخته‌شد. سپس بیماران تحت درمان با پروتکل آزیترومایسین و پردنیزولون قرارگرفتند. نتایج. میانگین سن بیماران 8/25±36/44سال، میانگین BMI بیمارانKg/m22/4±8/25 و 12بیمار (40%) مرد و 18بیمار (60%) زن بوده‌اند. میانگین FVC-Percent قبل و بعداز درمان با FullDose به ترتیب ۱۸/۰۳±۶۸/۰۳ و ۱۴/۴۴±۷۰/۶۹ می‌باشد(226/0Pبحث. بعلت عدم پاسخ بیماران به درمان FullDose، بجای افزایش دوز پردنیزولون، آزیترومایسین به درمان اضافه گردید که جواب به درمان قابل‌توجهی مشاهده‌شد. علی‌رغم اینکه گروه کنترل جهت مقایسه درمان با آزیترومایسین وجود ندارد، با این‌حال مطالعه حاضر نشان میدهد که بجای افزایش دوز پردنیزولون می‌توان از آزیترومایسین درکنترل و درمان آسم فعال استفاده نمود.